આપણી આજુબાજુ.

સાયલન્સ પ્લીઝ. પાંચ મિનીટ માટે બધું જ કામ બાજુ પર મુકીને આપણું જીવન કેવી રીતે ચાલે છે એ વિચારીએ. આપણે જીવંત છીએ અને જીવનનો વ્યવહાર ચાલે છે એ માટે અગણિત વસ્તુઓનો સાથ સહકાર છે. આજે થોડો સમય કાઢી એમના વીશે વાત કરીએ.

પ્રકૃતિ. નાનકડો પણ અતિવિશાળ શબ્દ. શબ્દ એટલા માટે લખું છું કારણકે આપણા રોજીંદા જીવનમાં શું આપણે તેને એક શબ્દથી વધારે મહત્વ આપીએ છીએ? અનંત બ્રહ્માંડમાં એક નાનો ગ્રહ પૃથ્વી. કેટલી સુંદર વ્યવસ્થા છે અહીં. નિરંતર ચાલતા આપણા શ્વાસોચ્છવાસ કોને આભારી છે? જીવનપેય એવું પાણી આપણને કોણ આપે છે? સુર્યપ્રકાશ વિના શું જીવન શક્ય હોત ખરા? જયારે જયારે આપણે રૂટીન લાઈફથી કંટાળી જઈએ છીએ ત્યારે કોઈ હિલસ્ટેશન પર જતાં રહીએ છીએ અને પ્રકૃતિ તેના અપ્રિતમ સૌદર્યથી આપણા મનને પ્રફુલ્લિત અને તરોતાજાં કરે છે. પણ જયારે આપણને આપણા ઘરની બાલ્કનીમાંથી દેખાતો સૂર્યોદય અને સુર્યાસ્ત કોઈ હિલસ્ટેશન જેવો જ સુંદર દેખાવા લાગશે ત્યારે તરોતાજાં થવા માટે વેકેશનની રાહ નહીં જોવી પડે. વહેલી પરોઢે, ઝાંકળભીનાં વાતાવરણમાં, ઉગતો સૂર્ય જોતાં જોતાં, પક્ષીઓનો કલરવ સાંભળવો એ હિલસ્ટેશનથી ઓછું રિફ્રેશીંગ નથી હોતું. બસ જરૂર છે પ્રકૃતિને ધ્યાન દઈને નિહાળવાની.

મુંજાય મન

શું ખરું ને શું ખોટું?

પૂછો દિલને.

- બૈજુ જાની 

 

સરવાળો-બાદબાકી

બેંકના પાર્કિંગમાં મેં બાઈક પાર્ક કર્યું. બાજુમાં એક વડીલ પાસબુક હાથમાં લઇ ગણતરી કરતાં હતાં. એક ક્ષણ માટે એમને મારી સામે જોયું, મેં સ્માઈલ કરી પણ એમના ચેહરા પર ગંભીરતા જ રહી. લગભગ વીસેક મિનીટ પછી હું બેંકમાંથી બહાર આવ્યો. વડીલ હજુ પાસબુકમાં જ ખોવાયેલા હતાં. થોડો વિચાર કર્યા બાદ મેં અંતે પૂછી જ લીધું કે, ‘દાદા કોઈ મદદ કરું?’

કચવાતા મને દાદાએ પાસબુક મારા હાથમાં આપી, ‘હીસાબમાં કઇંક ભૂલ લાગે છે, જરા જોઇશ?’

મેં પાસબુકમાં નજર ફેરવી. દાદાએ કહ્યું, સરવાળામાં ભૂલ લાગે છે. પાસબુકની છેલ્લી એન્ટ્રીના પેજ પર મારી નજર પડી. જમણી બાજુ ખૂણામાં લખ્યું હતું, Entry Carry Forward. મેં બન્ને એન્ટ્રીની તારીખ જોઈ. આગળના પેજ પર ઓવરપ્રીન્ટ થવાને કારણે, બીજી એન્ટ્રી કરવામાં આવી હતી. મેં દાદાને પૂછ્યું, કેટલાની ભૂલ આવે છે સરવાળામાં? તેમણે કહ્યું એક આખા મહિનાના પેન્શનની. રૂ. ૧૪૫૮૪ પૂરા. હું સમજી ગયો કે દાદા ઓવરપ્રીન્ટ વળી એન્ટ્રીને બે વખત ગણતાં હશે. મેં એમને આખી વાત સમજાવી. પછી મોબાઈલમાં બધી એન્ટ્રીનો સરવાળો કરી બતાવ્યો. બધું બરાબર હતું. દાદા ખડખડાટ હસી પડ્યા. એમને આટલું મુક્તમને હસતાં જોઈ હું પણ થોડું હસ્યો પણ એમનું હાસ્ય થોડું લાંબુ ચાલ્યું. મેં સાહજીક રીતે જ પૂછ્યું, દાદા કેમ આટલું બધું હસો છો? એમણે સાવ નાના બાળકની જેમ કહ્યું કોઈને કેહતો નહીં, હું ગણિતનો શિક્ષક હતો. આખી જીન્દગી બાળકોને સરવાળા બાદબાકી શીખવ્યા અને આજે મારો જ સરવાળો ખોટો પડ્યો. એમને શું પ્રતિભાવ આપવો એ હું નક્કી ના કરી શક્યો એટલે મેં કહ્યું આવું તો ચાલ્યા કરે દાદા, અને મેં બાઈક પાર્કિંગમાંથી બહાર કાઢી. એમના મોઢા પર હજી હાસ્ય હતું, એ વાતો કરવાના મૂડમાં હતાં. મને કહે,તારું ગણિત તો પાક્કું છે હો? હવે મને ખડખડાટ હસવું આવી ગયું. એમને નવાઈ લાગી. મને ક્હે, હવે તને શેનું હસવું આવે છે? મેં કહ્યું આમ તો હું એન્જીનીયર છું પણ ગણિતમાં બાપુએ એકવાર ડાંડી મારી છે. મને જો કોઈ એક વિષય ગમતો ન હોય તો તે ગણિત છે. અને અમે બંને ફરીથી ખડખડાટ હસી પડ્યા.

મેં બાઈક ચાલુ કરતાં કરતાં કહ્યું, ચાલો હવે રજા લઉં. એમણે જાણે મારી વાત સાંભળી જ ન હોય તેમ વાતો ચાલુ રાખી. થોડાં ગંભીર થઈને ક્હે, જીવનમાં પણ આવુજ થાય છે. જયારે પાસબુક આપણી હોય ત્યારે આપણને બીજાની ભૂલ જ દેખાય છે. પોતાનો સરવાળો હંમેશા સાચો લાગે છે. એટલે આખી જીંદગી બસ હિસાબ કરતાં રહીએ છીએ પણ હિસાબ કદી મળતો નથી. કોની ભૂલ છે એ જોવામાં જીંદગી જતી રહે છે પણ પોતાની પાસબુકની એન્ટ્રી સાચી છે કે નહી તે કદી જોઈ શકતાં નથી. આખી જિંદગી ગણિત શીખવ્યા પછી આજે મને એટલીજ ખબર પડી કે જીવનમાં ગણિતને એટલું બધું મહત્વ ન આપવું કે આપણને માત્ર સરવાળા બાદબાકી જ ધ્યાનમાં રહે. એના સીવાય પણ ધ્યાનમાં રાખવા જેવી અનેક બાબતો છે.

અમે બન્ને એકબીજાની આંખોમાં જોતા હતા. જતાંજતાં મેં દાદાને કહ્યું કે તમારા સરવાળામાં ભલે આજે ભૂલ નીકળી હોય પણ શિક્ષક તમે બિલકુલ સાચા છો જે પોતાની ભૂલમાંથી કઇંક શીખી અને શીખવાડી શકે છે. આ નાનકડા પ્રસંગમાંથી તમે મને જે શીખ આપી છે એટલુંજ ખાલી બરાબર આવડી જાય તો ઘણાબધાં કોયડાઓ ઉકલી જાય.

ચહેરા પર સ્મિત સાથે અમે બંનેએ વિદાય લીધી. 

--- બૈજુ જાની.

મનની સફાઈ

મનનાં બધાં ઓરડાની આજે સફાઈ કરી લઈએ,

કામનું હોય તે રાખીએ, નકામું ખાખ કરી દઈએ .

યાદો જૂની પુરાણી બધી, ઝીણવટથી સ્મરી લઈએ,

ખાટી-મીઠી રાખીએ, કડવી બધીજ વિસ્મરી જઈએ.

જુના સપનાઓ ખૂણામાં મળશે, ફરી જોઈ લઈએ,

ધૂળ ખંખેરી લઈએ, ને તેને જીવંત કરી લઈએ.

બેઠો હશે અહમ પડદા ઓઢી, આજે પકડી લઈએ,

પડદા કાઢી લઈએ , અહમને ઘુસવા ન દઈએ.

ડર છે કોઈ અજ્ઞાત ઓરડામાં બંધ, ગોતી લઈએ,

ઓરડો ખોલી દઈએ ને ડરને મુક્ત કરી દઈએ.

ઈર્ષ્યા હશે અંધારા ભોયરાંમાં, બહાર કાઢી લઈએ,

સમજણનો દીવો કરીએ, ઈર્ષ્યાને ઓલવી દઈએ.

નવો કચરો આવે નહીં, ચોકીદાર ગોઠવી દઈએ,

તેમ છતાં ખાતરી માટે, રોજ તપાસ કરી લઈએ.

---   બૈજુ જાની.

જીવનનું પ્રશ્નપત્ર

એથીજ જીવનના પ્રશ્નપત્રને સાવ સહેલું નથી ગણતા,

પ્રશ્નો હોય છે ખુદના જ,  પણ ઉત્તર નથી મળતાં.

ચોરી કરવાની છૂટ છે પણ એના ગુણ નથી મળતાં,

એ દરેક ઉત્તર ખોટાં, જેના કોઈ પ્રમાણ નથી મળતાં.

બે જ જાતનાં પરિણામ અહીં, ‘પાસ’ કે ‘નપાસ’ મળતાં,

જાળવીને આપજો ઉત્તર કેમકે, ‘ચઢવો પાસ’ નથી મળતાં.

ફક્ત પ્રામાણિક પરિણામો અહીં, કોઈ ગફ્લા નથી મળતાં,

તમારી ઉત્તરવહીનું મૂલ્યાંકન, કોઈ બીજાં નથી કરતાં.

સમય ખુદનેજ નક્કી કરવાનો, કોઈ કલાકો નથી ગણતાં,

છતાંય પ્રશ્નપત્ર પૂરું કરનારાં, બહુ વધું નથી મળતાં.

દરેકને સમાન ગણાય છે, કોઈ ભેદ નથી મળતાં,

નથી કોઈ આરક્ષણ છતાં, બહું ઉમેદવાર નથી મળતાં.

પોતાનાં પ્રશ્નો, પોતાનાં જવાબો, ને પોતેજ મૂલ્યાંકન કરતાં,

છતાંય પરિણામ જાહેર થયે, ઝાઝાં ઉત્તીર્ણ નથી મળતાં.

--- બૈજુ જાની.

Perfectly Imperfect

The Principal of a school decided one day to check the progress of the pre-primary class. He made a surprise visit and asked the class teacher to sit in the teacher’s room. When the class teacher left the class, every student had given a blank paper and a pencil. Then the principal told the students to write A to Z on the given paper in 10 minutes. After 10 minutes everybody was told to stop writing. The principal stood up to collect the papers from the students. The first student was able to write the up to Q and after that he had written only Q many times. Another student was stuck on W. someone was on G, someone was on J and so on. The Principal was amazed. He collected all the papers wrote the student’s name on the back side of the paper. Then he asked a student, why you have not written the next letter after Q. The student replied, whenever I write A to Z, I get a red circle on the letter Q and then I have to keep writing the Q many times until it’s a perfect Q. He asked another student who stuck on W, it was the same story.

The Principal smiled and gave them another paper. He told all the students that this time only 5 minutes will be given to write the A to Z and no red circles will be mark if any alphabet is not written perfectly. The students were very happy. Everybody completed the A to Z and the inspection was over.

The principal then called the class teacher in his office.  He said, each and every student of your class completed the ABCD. The class teacher was happy. But there is a problem; I have forgotten to write the name of the student on his paper. The class teacher saw the first paper and he saw the letter Q. Immediately he told, this must be of Rohan. The principal said how you knew that. He said he never write the Q properly. Then the principal wrote Rohan on the corner of the paper. He said check the other also. The class teacher told the W is not perfect so this can be of Kartik only. The J is not perfect means it is of Ravi and so on. He wrote all the names one by one.

The Principal then asked him to turn the page. Every page had a name of the student in the back side. The class teacher was puzzled. He asked the principal, sir if you have already written the name of the students behind the paper, why have you asked me to recognize the papers? The Principal then showed him the paper of the 1^st trial. The class teacher was shocked to see it. He asked the principal why the students done like this. The principal replied, they don’t like the red circle you put on the alphabet and they have the habit to stick on the imperfect letter and repeat it until it is perfectly written.  Now tell me one thing, how did you recognize the student from their paper. The class teacher replied by their imperfect letters. The principal replied that, the imperfection is the identity of each and every student. In fact, its may be imperfect your way but for now it is his style of writing. And there is no problem in any type of Q until it can be read as Q. Even my Q is not as perfect as per your perfect Q.  Its good to teach perfection but it is very dangerous to stick on the imperfection.  The class teacher realized the mistake.

Like the story above, we also stick on the imperfections. We have made a certain definition of the Perfect and we want it that way only. We can’t accept the thing out of our way. We just don’t like it and our life stick there. Most of our struggles begin because we want something our way, the perfect way.  We do this with people also. We want them our way. Either they have to change themselves or we will not like them. We can’t accept them as they are. We should understand that everybody can’t be like ourselves and life will be very boring if everybody is the same. Everywhere you go you meet the same person. Do we really like that? What we call the imperfection is their identity, their own way.

It is perfectly okay to be imperfect in something. Nobody is perfect in everything. Many times we are that much behind making something perfectly our own way that we can not enjoy the things which is already perfect. We simply miss them. We should stop running in making everything perfect and learn to enjoy the imperfections also. This is only possible when we stop thinking in terms of should be and should not be. Let’s learn to accept the things, the way they are. Life never gives everything in our way because life has its own way.

Let’s learn to live in the suchness of life. The Buddha called it Tathata.

તુજને મળું છું

દુનિયા ઈચ્છે છે જેવો, એવો એને મળું છું

જેવો હું છું, એવો તો બસ તુજ ને જ મળું છું.

મળવા ખાતર મળી લઉં છું બધાને,

પણ જેને મળવું કહેવાય, એવો તો બસ તુજને જ મળું છું.

ના સ્વાર્થ, ના અપેક્ષા, ના કોઈ માંગણીઓ

તારા મળવામાં બસ પ્રેમથી લથબથ લાગણીઓ,

હૈયાને હુંફ આપવા, તું મુજને મળું છું,

જેને મળવું કહેવાય, એવો તો બસ તુજને જ મળું છું.

તારા માત્ર હોવાથી એક પોતીકો એહસાસ છે,

તું મળે તો લાગે કે શ્વાસો માં શ્વાસ છે,

મુજને મળવા માટે, હું તુજને મળું છું,

જેને મળવું કહેવાય, એવો તો બસ તુજને જ મળું છું.

એ ખરાબ નહીં...

એ સાચું કે વાત વાતમાં રડાય નહીં,

પણ કોઈની યાદમાં આંખ ભીંજાય, એ ખરાબ નહીં.

મળવાના પણ સમય હોય છે, એમ બહુ યાદ કરાય નહીં,

પણ જે મળવા માટે મજબુર કરે, એ યાદ ખરાબ નહીં.

લાગણીઓને કહી ન શકવી, એ સહન થાય નહીં,

પણ જે શબ્દોથી કહી જ ન શકાય, એ લાગણીઓ ખરાબ નહીં.

વાતોથી મન ભરી લેવું, મીલનમાં મૌન પળાય નહીં,

પણ જે બે દીલને ભરી દે, એવું મૌન ખરાબ નહીં.

હસતાં હસતાં આવજો કહેવું, રડમસ વિદાય આપાય નહીં,

પણ જે યાદોને ભીંજવી જાય, એ વિદાય ખરાબ નહીં.

સાથે રહેવામાં મજા છે, લાંબો વિરહ જીરવાય નહીં,

પણ જે સાથને મજબુત કરે, એવો વિરહ ખરાબ નહીં.

દુઃખોનો ભાર માથે લઈને જીવન જીવાય નહીં,

પણ જે જીવતાં શીખવી જાય, એ દુઃખો ખરાબ નહીં.

  --- બૈજુ જાની.

હશે તું કે નહિ હોય

હશે તું કે નહિ હોય, કાયમ મથતો રહ્યો,

તું ઝલક દેતો રહ્યો, હું શોધમાં ફરતો રહ્યો.

તું હશે, છે અને છે જ, માની લઉં કેમ તરત?

જાતને સાબિત કરવા, પુરાવા માંગે જગત,

એકલો હું જીંદગીમાં, સાબિત થવા મથતો રહ્યો,

તું મદદ મજબુત કરતો રહ્યો, હું સબુત માટે ફરતો રહ્યો.

જો તું ના હોય, તો ના જીવાય?

મનુષ્ય છું, એમ તરત શસ્ત્રો કેમ મુકાય?

તારી હયાતીને નકારવાના, નિષ્ફળ પ્રયાસ કરતો રહ્યો,

તું રોજ શ્વાસ ભરતો રહ્યો, હું જાત સાથે લડતો રહ્યો.

મારે દરેક સવાલોના ઉત્તર જોઈએ સાચા,

ચાલવા માટે રસ્તા સીધેસીધા અને એ પણ પાકા,

જીવનના અઘરા સવાલોના, સહેલા જવાબ ઘડતો રહ્યો,

હું ઉત્તર ખોટા દેતો રહ્યો, પણ તું ઉત્તીર્ણ કરતો રહ્યો.

કોઈએ કહ્યું તું આવો હોય ને કોઈએ કહ્યું તો તેવો,

ફરી ફરીને એટલું જાણ્યું, જેવો માનીએ, છે તું એવો,

ચિંધેલા રૂપોમાં શોધવા તને, રાત દિન ભટકતો રહ્યો

તું અંતરમાં રમતો રહ્યો, હું નાહક બહાર ભમતો રહ્યો

ABCD

Let's Start A new ABCD from New Year....

મન તને..

મન તને શું કહું તો તું માને?

ચિંતા વ્યથા બેચેની અમસ્તી

છોડી હવે શાંત થાને....

મારું મારું ક્યાં સુધી કરશે?

ભરી ભરીને તું કેટલું ભરશે?

ભરીશ એટલું ભારે થવાશે

છોડીશ એટલું છુટા થવાશે

સાવ સાદું ગણિત છે, કેમ તું ના જાણે?

મન તને શું કહું તો તું માને?

‘હું’, ‘હું’ ને બસ ‘હું’ જ છે તારે

બીજાની વાત સાંભળી છે ક્યારે,

સ્વજનો જયારે ના હાથ લંબાવશે

હુંકાર ના અંધકારમાં ડૂબી જવાશે

‘હું’ અને ‘તું’ બધું એક જ કેમ ના જાણે?

મન તને શું કહું તો તું માને?

આજે તને છે કાલની ચિંતા

કાલે હશે પાછી કાલ ની ચિંતા

રોજ કાલનું વિચારશે તો આજ કેમ જીવાશે?

આજ વીતેલી ક્ષણોને તું પાછી કેમ લાવશે?

ખળખળ વહેતી જીંદગીની પળપળ કેમ ના માણે?

મન તને શું કહું તો તું માને?

ચિંતા વ્યથા બેચેની અમસ્તી

છોડી હવે શાંત થાને.....

--- બૈજુ જાની

Pollution Under Control

When a vehicle is spreading pollution in environment, we give it a treatment to control it and get a PUC (Pollution under Control) certificate. Have we ever thought how much pollution we are spreading as a human being through our thoughts, words and behavior?

Some days ago, I was at city post office. There was a big queue at one of the windows for submitting the application forms of government recruitment exams. People were standing in queue for hours as the process was very slow and only one computer operator was available. It was nearly 2 hours remaining to close the window for that day and a guy came to submit his application. It was almost impossible for him to submit it that day as the queue was very long. After about ten minutes he started talking how this whole system is stupid and how they should improve. In no time, many others also started speaking the same language as they were also tired by standing in queue and there was a chaos. Some of them rush to the postmaster to complain about this. Postmaster said I am helpless because only one person here knows the process so I can’t appoint another person. The process will be as it is. All were again in the queue but with the frustrated mind. Before that guy had come, all were standing in queue, chatting with each other peacefully. What the guy has done, he spread all his negative thought to the crowd and in minutes whole crowd was negative. The height is they all were the applicant for a government job and just by the words of that guy they started speaking negative about the government system. This is pollution.  

This not the case with that particular guy, it is with all of us. We can’t control our negative thoughts or feelings and spread it to the people nearby us. If you observe when a group of people meet and chat, only one negative sentence is enough to turn the whole discussion on negative side. If we have a problem and we are negative about something we should keep it to ourselves only. There is no need to make others negative for it. Let them have their own point of view and experience. It is very much possible that their experience be on a positive side.

Many of us have habit of speaking in harsh tones. Sometimes we express a basic day to day conversation in such a harsh way that it hurts people around us. We may do this unconsciously because of a habit but this is also a kind of pollution. It creates a negative environment. Harsh words sometimes become the reason for big loss also. If you are speaking harsh, it just a matter of habit. You can always replace that habit with speaking lovingly and gracefully. Most of the time, we speak harsh words because something is not happening the way we have expected. Be relaxed. You can always put forward your point of view by kind words also and that too in a better way.

One day I was stuck in traffic. I was behind an auto rickshaw.  A large amount of smoke was coming out of its silencer. After sometime I had no option but to control my own breathing to avoid the smoke going inside me. This incident taught me a wonderful lesson to stay unaffected from the pollution. CONTROL YOUR BREATHING. Just like the body breaths the air, mind breaths the thoughts. When you come across anybody who is polluting the environment by negative thoughts or words, control the breathing of your mind. Don’t let the negativity come inside you. Let your mind analyze the situation and take the decision. Be quiet and gentle towards the people who are speaking harsh. You can always discuss with them when they are calm.

When we stop spreading this kind of pollution to others and don’t let others polluting ourselves, then only the pollution will be under control totally. So let’s analyze and get ourselves the PUC.

GOD is on leave

One find Sunday morning there was a public notice in the sky written by the God. It’s said,

“We, the so called GODS, will be unavailable from today. We are going on a vacation as we need a break. All our branches like temples, Church etc. may remain open but we will not be present there. All are requested to find the solution of their problem on their own as we will not be able to work on it. You can also take a break from your prayers if you wish. Our availability will be declared the same way.  Sincere apology for inconvenience.”

Issued in the public Interest

-   GOD

Chichi The Sparrow

Chichi, a sparrow, used to visit the nearby house everyday and sit near the window. She was very much impressed with the facilities available in the house. One day she thought if she can become a human being, her life will be so easy. Small chichi prayed to the God. God asked her what she wants. She told that I want to become a woman. God laughed and said it’s not possible. Chichi was not ready to listen anything. God asked why you want to become like human being? She said man has developed their world so beautifully. There is a house to live in. There are So many facilities and equipment that make the life very easy.  Many things are available for their enjoyment. I also want to live that life. The God said okay, I will give you a chance but only for 3 months. Chichi was very much happy. Now she is going to live in that house for 3 months like a young girl.

Thank You BAPU

Because I Am Grown Up Now

I don’t cry when I felt so……………………..…......... Because I am grown up now

I don’t laugh a loud…………………….….…………..  Because I am grown up now

I don’t shout when I am overjoyed……….…..….…….Because I am grown up now

I am not crazy now………………….………....….…... Because I am grown up now

Pleasure and Pain

                There is a small story. A person was sitting with his friends. He was very sad. His friends asked him what happened. He said my shoes hurt me a lot. They said, then change the shoes. He said, I can’t. They asked, why? He said I am already very disturbed. The friends felt strange. They asked what you mean by that. He said, my daughter was in love with a drunkard and recently they got married. My wife is fighting with cancer. I am in a debt. Friends said then you must change the shoes immediately. At least one trouble will be solved. He said I can’t do that because every evening when I go to home and remove the shoes, I feel very relaxed and happy. It’s the shoes that give me pleasure. 

Log in & Log out

All of us today know what is Log in and Log out. For most of us it’s a part of daily activity. We do it mechanically but it can be a very useful tool to live a happy and peaceful life.

What actually happens when we log in is we have certain type of access like for email, for bank account, for company software etc.  When we log out the access is stopped. This can be a very useful tool if we use it for our thought process. Our mind is like a super computer. It can run so many thoughts simultaneously. All we are continuously doing is THINKING. When we have to perform a task and so many other thoughts are running in our mind, they don’t let us to concentrate on that task effectively. So we can’t work with our full potential.  Sometimes we are sitting in the office and thinking about a family or a social problem or anything else. Same as when we are with family thinking about office, friends or anything else. We can’t be 100% present where we are.

Small Wonder

A few days ago, the spring of my bike’s main stand broken. It was very difficult to park the bike because it couldn’t stand properly. I realized that the whole bike can stand properly because of a small spring. I have never paid any attention to that small spring since I bought the bike. After that I have noticed that there are so many small but important parts which are very important to run the bike properly. This incident taught me some very important lessons.

THE PRESENT MOMENT

                Life is a book which can be read page by page. There is no way we can read the next page and that’s the beauty of life. But are we enjoying this beauty?

                Most of the time either we live in the past or in future dreams.  So the beauty of present moment is always missing. We can’t be the witness of beautiful things happening in the present moment. Deep inside we know that there is no meaning of thinking about past or future but if we carefully watch our thoughts most of them are about past of future only. What is the reason?

The Happiness Bag

The admission officer of the college hostel, introduced  Vishesh and Manav as room partners. They have allotted the same room to live in for the next 3 years. Both were excited to see their new room.

Room was at a good location. It was on the top floor of a four story building. Near their balcony there was a big neem tree. They have begun to check the room. There were all necessary equipments for a routine life. Vishesh found that the wooden cupboard was not very safe to put the valuable things as it can be broken easily. He told manav regarding this. Manav was also agreed with him but vishesh didn’t find him worried about it.